Gdzieś w Wadowicach, w centrum miasteczka,
rozległ się nagle głośny płacz dziecka.
Szczęśliwie matka syna powiła,
a malcem tym był Karol Wojtyła.
Czas mijał szybko. Kiedy był w szkole,
wszyscy do niego mówili Lolek;
Loluś, gdy tylko dostał złotówkę,
zaraz po lekcjach biegł po kremówkę.
Grał w piłkę nożną, tworzył poezję;
przyjął święcenia i został księdzem.
Kiedy opuszczał kościelne mury,
często wyruszał na spacer w góry.
Był tak oddany Bogu i wierze,
że dzięki temu został Papieżem.
Przybrał imiona Bożego sługi,
a brzmiały one – Jan Paweł Drugi.
Zawierzył życie opiece boskiej,
świętej Maryi – królowej Polski.
Losy ojczyzny na zawsze zmienił,
mówiąc rodakom: „Niech zstąpi Duch Twój
i odnowi oblicze ziemi!
Tej ziemi!”.