W prawdziwie wielką, brzydką zawieję
(zimno, jak diabli, coś o tej porze),
wypadł z kieszeni grosik na ziemię.
Leży biedaczek, moknie na dworze.
Smutno mu bardzo, będąc samemu,
jęczy okropnie i ludzi prosi,
nikt go nie słucha, (nie wiedzieć czemu)
– Hej, tam na górze! To ja, wasz grosik.
Schylcie się ludzie, co tak pędzicie,
dlaczego macie klapki na oczach?
Błagam, traktujcie mnie należycie.
Halo, paniusiu! Tak ty w warkoczach!
Proszę, podejdź tu, no śmiało, prędzej.
Dostaniesz wszystko, nawet mą duszę;
chcesz żyć bogato, czy może w nędzy?
Twój wybór pani, ja cię nie zmuszę.
No co się dzieje z wami ludziska?
Łażą już po mnie koty i szczury,
wąchają brudne, zapchlone psiska.
Zabierzcie mnie z tej parszywej dziury!
Hej, proszę pana! Pan w kapeluszu!
Skromnie ubrany w starą kapotę,
widać, że nie masz grosza przy duszy,
podnieś mnie z ziemi, no dalej chłopie.
Nie jestem brudny?(Jak śmiesz tak twierdzić).
Pośpiesz się, człeku, co się ociągasz?
Wiesz co ci powiem, groszem nie śmierdzisz,
na bogatego mi nie wyglądasz.
Wnerwia mnie wszystko, mówiąc tak szczerze,
wokoło ludzie, gdzieś zabiegani,
a ja w kałuży ohydnej leżę.
To moja wina, że jestem tani?!
Halo, damulko! Ty, malowana!
Co niezbyt dobrze znasz się na modzie.
Dokąd tak pędzisz z samego rana?
Jestem tuż obok, leżę na drodze.
Wystarczy tylko jedno schylenie
i finansowe znikną kłopoty;
zapłacisz za mnie wysoką cenę?
Za to, że podnieść nie masz ochoty.
Sroka mnie dziobie, a poszła mi stąd!
Co za paskudne, wredne ptaszysko.
Za co ta kara i czyj to był błąd,
żeby tak upaść naprawdę nisko?
Biedny dziadziuniu z siwiutką brodą!
Nie powiesz chyba, że mnie nie widzisz,
idziesz powoli, noga za nogą,
przecież uwielbiasz każdy grosz liczyć.
Myślisz, że jestem niewiele warty?
Wszyscy mnie pragną, mówię ci bracie.
Zagrajmy zatem w otwarte karty,
schylić się po mnie siły nie macie.
Gdybym był może śliczną kobietą,
to śnilibyście o mnie po nocach!
Ale, niestety, jestem monetą…
Siła nie w mięśniach, a w waszych oczach.